Parasını almadan, kime verdiğini bilmeden, sırf Allah için malını paylaşanlara ne mutlu. İş yerinin önüne, bağından topladığı ayva ve elmaları dileyen alıp yesin diye bırakan esnaf, asırlarca sadaka taşı kültürünü uygulayan ceddimizin cömertliğini sergiledi.

İkram etmenin farklı ve bugünlerde pek de uygulanmayan bir yöntemini hatırlara taşıyan esnafın bu paylaşımı, her görenin gönlünde paylaşım rüzgarları estirirken, ortaya çıkan bir başka güzellik ise kimsenin bu cömertliği suiistimal etmemesi oldu.

Verenin samimiyeti kadar, alanın da samimiyeti ortaya çıktı. Veren nazik olup insanları incitmediği sürece, bunu baş kakıncı yapmayıp gönülden yaptığı sürece, koliyi kucaklayıp giden de olmadı. Allah için yapılan bu ikramı, yine Allah’ın emrettiği kanaatkarlık ölçüsünde değerlendiren vatandaşlar, kendine yetesi kadar elma ya da ayva alıp, fazlasına tenezzül etmedi.

Eskiden hemen hemen her caminin avlusunda bulunan sadaka taşı, asırlarca Ümmet’in fakir fukarayı gözettiği, verirken incitmemeye azami dikkat ettiği uygulamaydı. Sadaka vermek isteyen sadaka taşının üzerine bir miktar para bırakır, ihtiyacı olan da gecenin karanlığında kendine ihtiyaç olduğu kadarını alıp, gerisini bir başka ihtiyaç sahibinin alması için orada bırakırdı.

Bugün tek örneği Ulu Cami avlusunda kalan sadaka taşı, varlığıyla bir şeyler anlatmaya çalışsa da, İslam’ın bu güzel uygulaması ne yazık ki kimileri tarafından fark bile edilemez hale geldi. Hatta bu taşın, ayakkabı bağını bağlamak için eğilemeyenlere hizmet olsun diye konulduğu bile konuşulur oldu.

Yaşadığımız şu günde, Allah için malından paylaşanların varlığını görmek mutluluk verici. Bildiği garip gurabaya dağıttığı, komşularıyla paylaşıp ikram ettiği halde, Allah’ın   bereketlendirdiği ürününü kaldırım kenarında herkese dağıtarak bitirmeye çalışan esnaf, ecdadın asırlarca sürdürdüğü bu hayırlı adımın bir hatırlatıcısı oldu. Ne mutlu malını Allah için paylaşabilenlere, ne mutlu bu güzelliği hatırımıza getirmemize vesile olanlara.