ELVAN YILMAZ

elvanyilmaz_19@hotmail.com

Etki yaratmanın en iyi yolu, fikirler-dir.

Söylenenlerden, eleştirilerden ders almaktır.

Ancak başkalarından farklı şeyler söylediğiniz zaman hemen ayrık otu yaftası yemeniz de mutlaktır.

Doğrunun çok söylenmediği toplumlarda, doğru söylemek çok zordur. Zoru başaranlar yıkıcı/bölücü muamelesi görür.

Bu bir realitedir.

Bu konuya yazının sonunda geleceğim, biraz sabredin…

*

Osmaniye maçıyla ilgili anlatacak, yazacak çok şey var. Ancak anlayacak çok az insan var. Ne kadar anlatırsanız anlatın, ‘Benim oğlum bina okur, döner döner yine okur’ havasındalar…

Osmaniyespor tek bir adamla bir puanı aldı. Tek bir adam Belediyespor’u tuzağa düşürdü…

Nasıl mı?

Tane tane anlatayım…

Rakip takımın 10 Numaralı futbolcusu Emrah Bedir, istediği gibi maçı gerdi ve yönetti. Ancak bu şekilde puan alabilirdi Osmaniye,  bunu da başardı.

Bizim futbolcular ve Teknik Direktör Yusuf Tokuş ise bu adamın psikolojik baskısına alet oldu, oyuna geldi. Sahada kasabın bıçağını yalayıp durdular…

Futbolu sadece bir taktik, teknik bir oyun olarak göremezsiniz. Futbol aynı zamanda bir psikoloji oyunudur. Bunu iyi yönetemezseniz kaybedersiniz.

Futbolcular sahada, Tokuş ta kenarda gerilince beklenen son kaçınılmaz oldu.

Sinirler gerilip sıkıntı, stres derken, takım pozisyon üretemedi. Allak bullak oldular.

Çorum Belediyespor’a ender gelen iyi Teknik Direktörlerden biri Yusuf Tokuş…

Lakin…

Bu maçtaki bazı gerçekleri göz ardı edemeyiz…

Görüldü ki, bu tip maçlarda çözüm üretecek gücü yok, şapkadan tavşan çıkaracak becerisi yok.

Bu müsabakada rakibi de, kendi takımını da iyi analiz edemedi. Satranç futbola çok benzer. Hamleleri yerinde yapamazsan satranç tahtasını eline verirler.

Bakın şöyle izah edeyim.

Tokuş’un, Belediyespor’un ikinci yarı sahada ne yaptığını bildiğini hiç sanmıyorum. Aksi olsa tulumbacılar gibi, doldur boşalt taktiğiyle maçın zor alınacağını bilirdi.

Osmaniyesporlu 6-7 kişi kendi ceza sahası önüne duvarla set kurmuş ve sen bu kadar adamın üzerine sürekli havadan top gönderirsen, o toplar da gönderdiğin gibi duvara çarpıp geri gelir.

Belediyespor’un bu zihniyetle gol atması için rakip defansın çok büyük hata yapması gerekiyordu, onlar da yapmadı.

Hal böyleyken, zaten yeterince çalışmayan kanatlara bir darbe de, Yasin Dülger’i çıkarıp yerine Murat Hacıoğlu’nu alarak yaptı. Aynı duvarı göbekten ve yerden delmeye kalktı. Osmaniye defansının en güçlü olduğu bölgeye yüklendi, rakip takımın zayıf tarafı sağ ve sol savunma bölgelerini göremedi.

Taktisyen olarak sahada futbolcularına olumlu devinim sağlatamadı.

Bir de her sezon ancak bir gol atabilen Osmaniyesporlu Ahmet Çenet’in, o golünün bize denk gelmesi var ki; bahtsız eskimonun çölde kutup ayısına yakalanması gibi bir şey oldu.  

*

Maç sonu da yaşananlarsa ayrı bir entrika.

Bu takımın çevresindeki bazı insanlar varken, rakibe gerek yok. Belediyespor’u bunlar imha eder ve edecekler.

Bu yazdığım son iki cümlenin çıktısını alın duvarınıza yapıştırın. Aynen böyle olacak. Belediyespor’un tek rakibi bunlar.

Vay efendim şu oldu, bu oldu. Geçiniz bunları geç! Sahada ne oldu, çıkan olaylar sonunda takıma ne ceza gelecek, siz onu düşünün.

Hakeme gelince; yiyecek küfrü varmış. Nasipten ötesi olmuyor…

SEN Bİ SUS DOMBİLİ…

Şimdi yazının başında bahsettiğim konuya geldik.

Adamın biri bir yerlere çıkmış, kimin neden hangi amaçla, neden yorum yaptığına eleştirdiğine bakmadan, bizim aleyhimizde çemkirip durmuş… 

Cahillik bir insanın hiçbir şey bilmemesi değildir, bilmesi gerekeni bilmemesidir.

Bu yüzden bu adama kızmıyorum / kızamıyorum. Böyleleri ilaç olsa bünyeyi zehirler…
 

Ben;  apartmanına yönetici olamayacaklara, bostan korkuluğu olsa kargaları dahi korkutamayacaklara, bostanları emanet edenlere kızıyorum.

Böyle basit ve silik adamlara makam ve mevki veren adamlara kızıyorum…

*

Futbol konusunda bana öğüt vermeye çalışan insanları ancak, 90+3’te oyuna girmeye hazırlanan oyuncunun kenarda teknik direktörü dinlerkenki ifadesi ile dinlerim.

Anlamadınsa yine anlatırım. Defalarca anlatırım.