Shakspeare’in ünlü trajedisidir Macbeth.              

Üç cadı, bir daha ne zaman buluşacaklarını konuşurlar, gök gürültüsü patladığında mı, şimşek çaktığında mı, yağmur boşandığında mı?

Normal zamanda ortaya çıkmaz bu cadılar! Buhar olup sislere karışır, yeni bir kırılma anını pusuda beklerler… Güç ve çıkar adına giriştikleri amansız mücadelenin dehşet görüntüleri akılları dondurur.

Şehir değişti, giyim kuşam, otomobiller, yollar, binalar, telefonlar değişti. Ama bu şehrin insanları değişmedi; fitne, fesat, hırs alma duygusu, takıntılı müflis düşünceler hep kendisi gibi kaldı.

Macbeth’in cadıları misali ortaya çıkan çapsızlık pusu kurmuş köşe başında beklemekte.

Olayı biraz daha açalım…

Balıkçılar, yengeçleri koydukları sepeti kapatmazlar. Çünkü bilirler,  bir yengeç sepetten çıkmaya kalkıştığında, diğerleri onu aşağı çeker, ve tek yengeç sepetin dışına çıkamaz.

İşte biz Çorumluların aynen budur özeti. Hiç kimsenin bir diğerinin nefes alabilmesine, başarılı olmasına tahammül edemediği ucubelere döndük.

‘Alter ego’,  egoların en kibirlisi, ben merkezlisi.

Yüzleşme ve empati yok, herkes kendisinin yüzde yüz haklı olduğuna inanıyor. Haklı olduklarını düşünmenin ötesinde, hoşgörüden yoksun, saygısız, sevgisiz, içeriksiz, salt vitrinden oluşan, ama arkası boş olan bir kof prototip giderek egemen oluyor.

İnanılmaz bir kin, nefret, intikam duygusuyla hareket ediliyor. Kendi söylediklerinin ‘hücum borusu’ sesi çıkardıklarına inanıyor olsalar gerek.

Velhasıl…

Konuşmadan anlaşamayız, gözlerimizin içine bakmadan yüreğimizde ne taşıdığımızı anlayamayız.  Kardeşçe yaşamanın ilk koşulu “tearüf”tür, yani tanış / biliş olmaktır.
Bu kadar net ifadeyle değil, ama lisanımünasiple, lafın tamamı deliye söylenir.

Yıl, 28 Temmuz 1402.

Ankara savaşı, ortaçağın en büyük meydan muhaberesidir… İki yüz binden fazla Türk askeri Çubuk ovasında birbiri ile savaşmıştır…

Yani henüz ‘Angaranın bağları da,  büklüm büklüm yolları’ şarkısı yazılmamışken.

Timur, bu savaşta Osmanlı Padişahı Yıldırım Beyazıt’ı esir alır…

Ankara savaşının önemli neticeleri arasında; Anadolu Türk birliğinin parçalanması, Bizans ve İstanbul’un fethinin elli yıl daha uzaması, yine Osmanlı Devleti’nin gelişmesinin gecikmesi sayılabilir…

Ancak konumuz bu savaş değil… Savaşın hemen öncesi.

Bir rivayete göre, Timur Ankara savaşı öncesi Çorum topraklarına uğrar…

Şu andaki Fitne bağları dediğimiz bölgede, ordusuyla birlikte dinlenmek üzere birkaç gün konaklar…

Bu konaklayış sırasında askerleri arasında ikilik, fitne çıkar…

Timur sıkıntıya girer…

Daha önce Timur’un ordusu içerisinde olmayan bir şeydir bu…

Bakar olacak gibi değil, ordusunu toplar, planından birkaç gün önce burayı terk ederler…

Yanındaki komutanlara ve o günlerde o yörede yaşayan halka “burası fitne topraklar olmalı ki, bizi bize düşürdü; buranın adı artık fitne bağlarıdır” der…

Ordusuyla hızla uzaklaşır…

Uzaklaşırken de, “bulaşan fitneyi de birlikte götürmeyelim” diye, tüm askerlerinin ayaklarındaki tozu toprağı çamuru yıkatır…

Ve sonra…

Tarihin en kanlı savaşlarından biri olacak olan Ankara savaşına gitmek üzere yola koyulurlar… 

Fitne bağları isminin buradan geldiği söylenir…

Ne kadar doğrudur bilemem…

Bunu niye anlattım onu da bilmiyorum…

Ama var bir şeyler…

Maalesef…

Çorum’da Fitne bağları var…