“Kalem aklın dilidir” der Cervantes. Bu söze ‘gönlü’de eklemek doğru olur sanırım.
Yazar ve şairlerin kalem oynattığı alanlara ilişkin duygu ve düşüncelerimizi ifade etmekte zorlanmayız. Sevgi, özlem, nefret gibi duygularımız içimizde belirdiğinde edebiyat alanından şiirler, hikayeler, benzetmeler kullanıma hazır beklemektedir. Oysa doktora gittiğimizde rahatsızlığımıza yönelik tarifi yapmakta zorlanırız. Zira edebiyatçılar bu tür konulardaki hisleri tarife dönük bir çalışma yapmamışlardır.
Bundan on yıl kadar önce bir siyasetçi kürsüde “Biz siyaseti temize çekeceğiz” dediğinde sözü çok beğenmiştim. Sonra Murathan Mungan’ın “Ben sende bütün aşkları temize çektim.” mısrasını okuyunca siyasetçinin söz konusu sözü bir şairden ödünç aldığını anladım.
Yazmak tarihe not düşmektir bir bakıma. Yazılan an’ı dondurup adeta fanusa koymaktır. İnsan kendi içine dönüp neden yazması gerektiğine dair “neden”i bulması, ”neyi” ya da “neleri” yazmalıyım sorusunun cevabını da ortaya çıkarmaktadır.
Yazana zorluk vermeyen yazı, okuyana da zevk vermez, kolayın kıymeti yok, zora paha biçilmez derler. Her zorluğun bir güzellik doğurmadığı da hatırda tutulmalıdır.
Yazmak “eşittir”in öteki tarafıdır. Yazar, denklemin bu tarafına konulması gereken değerleri öncelikle yerleştirir. Hangi alan olursa olsun tarihsel birikime, kültürel birikime dahil olacak adeta ölümsüzleşecek olan “farklılık” ve “ayrıntı”yı katar içine.
Yazarın çeşitli konularda denklemin solundaki değerleri doğru seçme adına yazmaya yönelik hazırlığı sporcunun ısınma hareketlerine benzer. Ama özel anlamda “Yazmak”, bir şeyi güncel hayatın o anına yansıdığı çok zengin bir bakış açısıyla yansıtmasıdır.
Aliye İzzetbegoviç, “Hiç kimse ortalama insan olmak istemez” der. Toplumsal hayatı düzenleyen kurallar ise insanı kurallara harfiyen uyan ortalama insan olmaya iter. İnsanların az yazmasının temelinde de farklılıkları yaşatmaya dair bir bakış açısı yerine bireyleri aynileştirmeyi seçen modern hayat değil midir.
-
-
